Pochodzenie ptaków

Uważa się, że przodkiem ptaków był archeopterix lithographica, na podstawie prastarego pióra z lupkami litograficznymi. W roku 1800 odnaleziono ptasie pióro w kamieniołomie w Bawarii, w 1861 znaleziono odcisk ptaka bez głowy. Szesnaście lat później odnaleziono dobrze zachowany odcisk z głową, posiadający nawet w szczękach zęby. W 1956 roku odkryto trzeci okaz, bez głowy. Na podstawie cech, które dobrze odcisnęły się na powierzchni łupków praptak posiadał wiele cech gadzich i ptasich. Do cech gadzich można zaliczyć: zęby w szczękach, długi ogon złożony z około dwudziestu kręgów, kręgi dwuwklęsłe, dobrze rozwinięte trzy palce z pazurami, brak grzebienia na mostku oraz to, że był nie lotem, gdyż posiadał szpik kostny. Cechy prasie natomiast to: ciało pokryte piórami, kości łonowe długie, skierowane ku tyłowi (otwarta miednica), kości obojczyka zrośnięte w literę V, posiadanie ptasiej kości skokowej, spneumatyzowane (wypełnione powietrzem) kości ramieniowe, jeden palec u nogi skierowany do tyłu. Pomiędzy archeopterixem, a dzisiaj żyjącymi ptakami istniały formy prehistoryczne: hesperonis, ichtioronis. Hesperonis był nielotem. Był to duży organizm nurkujący o zredukowanych skrzydłach z zębami osadzonymi w rynienkach na długości całej szczęki. Ichtioronis był ptakiem o pokroju dzisiejszego nura, wielkości gołębia. Posiadał dwuwklęsłe kręgi, nie wyposażony natomiast był w ogon. Posiadał pygostel, czyli dobrze wykształcony grzebień. Zęby w szczęce miał ułożone skośnie do tyłu. Oczywiście był wyposażony w skrzydła.